De Reservistenkrog: De Wiehnachsbööm warrn jümmer lütter

Mien lütte Broder un ik weeren an Wiehnachsabend nebenan bi Oma und Opa und tövten op de Bescherung. Bet denn – endlich – so wiet weer, speelten wi „Mensch arger di nich“ or kreegen wat vörlesen. Mitünner hem wi ok wat sungen. „Kling Glöckchen“ und „Oh Tannenbaum“. Oma und Opas „Dannboom“ weer jo all door.
Aver ik funn dat jümmer merkwürdig, dat de Wiehnachsmann mien Oma un Opa blots son lütten Dannboom bröcht harr. Dat weeren man blots poor Twiegen mit een Talliglicht und lütt beeten Lametta, een lütte Kugel, und een bunte Vagel seet dar bavenop. Dat weer allens! Een bös mogere Wiehnachsboom! Een Foot harr he ok nich. De Twiegen weeren in een bunte Pott mit Biller op. As ik denn beeten öller weer, het Opa mi vertellt, wat dat dormit op sik harr. As he bi de Soldaten sien Wehrpflicht affdeent harr, kreeg he düsse Krog. Dat weer een Reservistenkrog, as Andenken. Stunn sogaar sein Naam op: Peter Matthiesen, und: Rendsburg, 1908 – 10 3. Batterie Lauenburg Feldartillerie. Und all de Reservisten weeren dor opschreeven. Twee lange Reegen. Een ganz feine Ding weer dat. Maaker ordentlich wat her. De Krog harr keen Deckel mehr, dat maaker nix, weer jo noch to bruken.
Veele Johren laater heff ik mi düsse Henkelpott, de Reservistenkrog, mitnahmen na Schnarup. Mien Grotöllern weeren all lang doot und ik heff de Pott bi mien Mudder op Dackböhn funnen. Ik heff em lang opwohrt, ganz achten in’t Schapp. As wi denn de „Beste Stuuv“ renoweert hem, müss de ganze Kraam so lang dor ruut. Und mi keem Opas Reservistenkrog wedder ünner de Oogen. Erinnerungen leten mi för’n Oogenblick an Omas und Opas Wiehnachstwieg denken. Ik heff mi em noch mal ganz genau ankeken und bün wies worn, dat dat Ding över 100 Johr old is. Denn keem de Krog wedder torüch in’t Schapp. Ganz naa achten. To’n Wechsmieten too schaad, aver wat schull ik dormit? Vergeeten heff ik em trotzdem nich.
As ik noch deenstlich ünnerwegens weer, bi de Ambulante Pflege Angeln, heff ik bi de olen Lüüt in de Wiehnachstiet öfter „Wiehnachstwiegen“ stahn sehn. Ok mitünner lütt bet üppiger, een Wiehnachs-Struusch. Richtige Dannenbööm harrn de meisten nich mehr. „Dat lohnt sik doch nich mehr“, wor seggt, un „Dat maakt toveel Arbeit“ und „Wer schall mi de denn opstellen?“ und „Denn mutt de Boom ok wedder rut, all de Nadeln!“ und „Hier kamen jo keen lütt Kinner mehr. Dat is allens weesen!“
Is allens weesen! Wenn man old is, denn is op eenmal allens anners.
Nu geiht de Trend to künstliche Wiehnachsbööm, glieks fix un ferdig schmückt, man kann aver ok dat wat man sülm sowieso an Kugeln het, dor anhangen.
Hüüt-todaags stellen sik sogar junge Lüüt een künstlichen Wiehnachsboom op. Is jo ganz praktisch. Kann jo ok fein utsehn. Aver ik glööv, för mi is dat nix! Noch halen mien Mann un ik uns een richtige Dannboom in’t Hus. Noch köönt wi dat jo. Wenn ik de Kugeln dor an verdeelen do, und de Vagels und de lütte Schneemann ut Glas, denn gahn mien Gedanken torüch in de Kinnertiet. Denn warrt mi ganz anners tomod. An Mudders Dannenboom weer noch Lametta. Bi’t Affracken hung se dat över de Stohllähn, und denn wöör dat ganz vörsichtig in Papier inwickelt, för’t nächste Wiehnachten. Fröher weer mehr Lametta! De dore Schnack is jo woll de meisten bekannt, denk ik.
Ik heff tatsächlich mitünner överleggt, ob wi noch son grooten Boom bruken. Aver een richtigen Wiehnachsboom, wat Schöneres givt dat doch nich! Dat rüükt ok so schön. Echte Talliglichter hem wi door all lang nich mehr an. Dat is to gefährlich. Aver een künstlichen Boom will ik nich! Und to Not, wer weet, hev ik jo noch – düsse Reservistenkrog! Viellicht schull dat Ding genau dorüm solang opwohrt warrn!
Herta Andresen

Drucken