In unse Dörp in Schnarup op de Hörn dor geef dat en kleene Kopmannslod’n. De Koopmannsfru heete Tante Jensen. As Kinner wurrn wi öft dor henschickt wenn Moder wat in de Köök fehle. So wurr ut Puttasch ok mol Aschputt, ower Tanne Jensen höchte sick un wi keem mit dat richdige to Hus an. Mitünner gef dat ok 5 Penning för Bungbun or geef se uns wat in de Hann. Dat weer een Spooß! Ower denn keem de schlimme Tied in’t Land un Tante Jensen reise ut no Amerika. In de Krieg truck ehr Söhn in’t Huus. De Koopmannsladen weer nich sien Ding. Allens wor utrühmt un keem een poor Hüser wieder in de Loh un wurr „ Speeltüch“ för de Kinner. Dat moke richdig Spoß. Ick kann noch gud doran denken. För dat Inkoopen weer de Wech nu wieder no Thumby, over Mudder harr jo een Rad. Ick weet noch, tohus keem de tosomleggte Tuten in de Korf un denn güng dat los. Wedder torüch wurr denn alln’s utpackt un de Mehl un Zuckertuten fein utstreeken un för de nächste Inkoop wedder brukt. Jo, so weer dat! Hett uns nich schod.
Veele Johrn weer dat so, in de Dörpsloden weer allns to finn. Lebensmittel, Knöp un Neihgorn, kleene Geschenke un Holtschoh un noch veel mehr. Vör wat Gröteres fohren wi mol to Stadt. Over denn keem de Autos un Aldi in de Stadt. Alle fohren nu öft an de Dörpslod’n vörbi. Wedder wurr dat anners. Man kunn billiger inkoopen, dat Angebot wer grot. Doch de Dörpsloden keem in Not. Vörher weer dat mit de Bäckers sowiet, se kunn ok nich mehr op Dörp bestoh’n.
No un no güng ok allens annere ut Dörp, un jedeen bruke een Auto. Wi harrn mol in unse Dörp een Sporkass, de Post, een Bäcker, twee Koplüüd, de School un de Meierie. Wi Dörpslüd kunn uns öwerall dropen un een Klodd schnacken. Dat weer nu bald vorbi, denn no un no wurm wi allens los. De Lüüd köönt sick nich mehr öft sehn un man kenne sick nich mehr so gud. Dat geef nüe Hüser un nüe Menschen. Wi weern nu een Schlopdörp. Wedder is allns anners. Dat Leb’n löppt wieder, un wi hebb’n noch unse Vereene, de nu jo ok nich lopen, denn „Corona“ lött dat nich to. Un so is dat wedder all’ns anners. Over wi op de Dörper hem dat jo gud dropen, doch wi hoffen, dat düsse Tied nu vorbi geiht. Dat mön’t wi nu aftö’m. Doch denn gifft dat de Tied dorno un alle weten: Dat warrt allens anners!
Gerda Zielke
Foto: Rainer Sturm/pixelio.de
Antworten